Martin Bril is dood. De weg van alle vlees. In De Vokskrant wordt hij uitbundig herdacht. Een nationale ramp lijkt het wel Een maand lang op de plaats waar zijn stukjes gewoonlijk stonden een stuk over hem in plaats van een geschreven door hem. En een pagina met gejammer, geklaag en lofprijzingen.
Mei Li Vos, die voor de yuppen in de 2e Kamerfractie van de PvdA zit had nog te melden dat ze hem een keer een e-mailtje had gestuurd toen ze dit jaar voor het eerst een rokje had gedragen. Dit omdat Martin Bril doorgaat voor de bedenker van het begrip rokjesdag. Wat een idolatrie.
Mei Li Vos, die voor de yuppen in de 2e Kamerfractie van de PvdA zit had nog te melden dat ze hem een keer een e-mailtje had gestuurd toen ze dit jaar voor het eerst een rokje had gedragen. Dit omdat Martin Bril doorgaat voor de bedenker van het begrip rokjesdag. Wat een idolatrie.
In de NRC schreef Youp van ’t Hek : “[…] Wist Martin Bril dat hij zoveel vrienden had? En waarom schreef niemand dat Martin heel vaak een bloedsjagrijnige, egocentrische stomdronken chaoot was? Of schrijf je dat niet als vriend? Ik hoop dat mijn vrienden na mijn dood iets meer waarheden in hun stukjes schrijven. Zo eenzijdig wil ik niet herinnerd worden. En ik hoef ook niet zoveel vrienden. Volgens mij had Martin maar één vriend en dat is Ronald Giphart. Die doet wat een echte vriend behoort te doen na de dood, namelijk zwijgen. Voor Martin had er wel een mooi stukje in gezeten. Vrees dat het hem iets te veel poespas was geweest.”
Dat geeft wat nuance bij alles wat ik over hem in De Volkskrant heb gelezen. Hoe idolatrie een necrologie kan bederven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten