Chagrin et pitié

    Gistermiddag de discussie in de 2^e Kamer aangehoord over Uruzgan en de opmerkingen van Wouter Bos dat Nederland morgen zou moeten besluiten daar weg te gaan. Je zit er ademloos naar te kijken hoe zich na zo’n debat over Irak (de commissie Davids) nu alweer zo’n brisante situatie ontwikkelt. Toen dit kabinet werd geformeerd was het al geen huwelijk uit liefde maar een “marriage de raison” … een verstandshuwelijk dat had kunnen leiden tot liefde, maar je kon haast voorspellen dat het een misgreep zou blijken te zijn. De partners liggen misschien nog wel samen in bed, maar alleen om te slapen. Verder maken ze elkaar het leven vooral behoorlijk zuur. 

    Per slot van rekening gaat het in zo’n relatie alleen maar om macht. Wegmasseren van zere plekken wordt in zo’n huwelijk niet op prijs gesteld, alle venijn en wrevel wordt zuinig bewaard om die later nog eens uit te spelen. Donderdag was het een al ellende. Wist Wouter Bos van die contacten met de NAVO, wist hij dat die brief er aan kwam? Wist hij wat erin zou staan of had hij gedacht dat bij voorbaat al rekening gehouden zou zijn met de onmogelijkheid de militaire aanwezigheid te verlengen en steeg zijn woede tot kookpunt toen bleek dat de brief als drukmiddel bedoeld was. Hij zei dat hij van niets wist. Een misverstand in de communicatie? 

Van wie zouden die signalen uitgegaan zijn? En waarom zouden die signalen afgegeven zijn? Is het een schande om je aan je woord te houden en niet te bezwijken voor de druk nu toch weer mee te doen.    

    Als je ziet hoe alles uit de kast gehaald wordt door de partij die wil blijven….De EO laat snikkende ouders zien van militairen die gesneuveld zijn in Uruzgan. Voor niets gesneuveld als we het karwei niet afmaken. Tja, maar karwei afmaken: wat betekent dat? Tot in lengte van dagen aanwezig zijn? Laten we niet vergeten dat Nederland alleen maar meedoet uit prestigeoverwegingen. De positie van Nederland in het internationale discours zou aangetast worden. Ach toch! Heeft dat iets te maken met de wens meer te willen dan we kunnen. Nederland domineesland? Altijd dat opgeheven vingertje…die grenzenloze ambitie. De zedelijke normen van een klein landje dat in de internationale politie een te grote broek heeft aangetrokken. Gaan we minder zaken doen met de USA? Of valt er misschien binnenkort een mooie internationale positie te vergeven waarbij we de steun van de USA nodig hebben! Dat soort zaken wordt nergens vastgelegd maar speelt een grotere rol dan we vermoeden. 

    Het lijkt of zowel het kabinet als de 2^e kamer bezig zijn met een spel waarin wat meer jokers zitten dan  de Nederlandse bevolking weet. Van fair play is geen sprake. Wat er ook uitkomt: het prestige van kabinet en 2^e kamer zijn behoorlijk aangetast. Benieuwd hoe dat vandaag afloopt.

Geschiedeniscanon

    Erg positief denk ik niet over het nut van geschiedeniscanons. Canonieke kennis is bedoeld kennis te leveren die iedereen moet weten. Een geschiedeniscanon zou dan nuttig zijn om bijvoorbeeld allochtonen (maar niet alleen hen) op een eenvoudige manier wegwijs te maken in de Nederlandse geschiedenis, zodat ze niet met hun mond vol tanden staan als er over dat onderwerp gesproken wordt. Een aantal jaren geleden werden de Nederlandse paspoorten gebruikt om die kennis (zij het heel summier) bij te brengen. Maar hoe vaak kijk je in een paspoort?

    Sommige mensen vinden een geschiedeniscanon nuttig, anderen twijfelen of het zin heeft oppervlakkige kennis – want dat is een canon natuurlijk – aan te bieden. Ik hoor bij de laatste, omdat ik dacht dat rudimentaire kennis van geschiedenis toch wel tot de basisbagage van ieder ontwikkeld mens zou behoren.

    Totdat…, ja totdat ik zag hoe vorige week bij een teeveekwisje (Twee voor Twaalf) een stel jonge, niet allochtone Nederlanders in de fout ging met de vraag bij welke Belgische kustplaats prins Maurits in 1600 een overwinning had behaald op de Spaanse legers. Zie hier (op 21 minuten)! In een van de laatste nummers van het tijdschrift Wetenschap in Beeld las ik toevallig dat dit nu iets was wat iedere Nederlander wist. Ik had zelf ook de indruk dat, als er al iets was bijven hangen van geschiedenisonderwijs het dat was: 1600: slag bij Nieuwpoort. En wat doen die kukels in die kwis? Ze gaan het opzoeken! Nooit van gehoord! Een testimonium paupertatis van het Nederlandse geschiedenisonderwijs. Of van de kandidaten. Maar gelukkig wonnen ze niet. Verdiend!